Czas schnięcia tynku – ile wynosi?

Tynk to mieszanka co najmniej jednego spoiwa nieorganicznego, kruszywa, wody oraz domieszek i dodatków. Spoiwami wykorzystywanymi do wykonywania mieszanek tynkarskich są wapno, cement i gips. Czas schnięcia tynku będzie więc uzależniony między innymi od jego konsystencji i właściwości fizycznych. Oprócz tego duże znaczenie odgrywają warunki cieplno-wilgotnościowe oraz rodzaj podłoża, na jakim wykonuje się prace.

Ile schnie tynk?

Schnięcie tynku w branży budowlanej określa się jako sezonowanie. Proces ten trwa zazwyczaj do 30 dni, jednak zostaje znacznie wydłużony w sytuacji, gdy na zewnątrz panuje wzmożona wilgotność lub niskie temperatury. Okazuje się więc, że jednoznaczna odpowiedź na pytanie o to, ile schnie tynk, nie jest możliwa.

Chcąc przyspieszyć schnięcie tynku, warto zaplanować jego kładzenie na ciepły okres roku o ustabilizowanych warunkach atmosferycznych. Niektóre ekipy budowlane wykorzystują też specjalne osuszacze. Dzięki użyciu mechanicznych nagrzewnic powietrza wygenerowany zostaje ciepły nadmuch. Zdarza się jednak, że takie postępowanie może naruszyć strukturę tynku i powodować jego pękanie.

Od czego zależy czas schnięcia tynku?

Na szybkie i prawidłowe odparowanie wody ze świeżo położonego tynku wpływ na wiele czynników. Do najważniejszych z nich należą:

• faktyczna wilgotność tynkowanego podłoża – należy pamiętać, że jej maksymalny poziom nie może przekroczyć 3%, bo mogą wystąpić problemy z przyczepnością zaprawy,
• właściwości fizyczne zaprawy – największe znaczenie ma stosunek wody do pozostałych składników,
• konsystencja zaprawy tynkarskiej – im więcej wody, tym rzadszy okaże się zaczyn, a to z kolei skutkuje obniżeniem wytrzymałości materiału,
• grubość warstwy tynku – średnio warstwa powinna wynosić 10 mm, *(w przypadku tynku renowacyjnego zazwyczaj jest to więcej min 20 mm do nawet 30 wraz z obrzutką) jednak w niektórych sytuacjach może ona wzrosnąć,
• ruch powietrza w pobliżu schnącego tynku – trzeba zapewnić regularną wymianę powietrza nasyconego parą wodną na dalekie od stanu nasycenia. Często niezbędne do tego okazuje się otworzenie okien na oścież, bo zwykłe uchylenie może być niewystarczające.

Na czym polega regulacja schnięcia tynku?

Wysychanie ścian można przyspieszyć dzięki zastosowaniu skutecznej regulacji schnięcia tynku. Pozwala to na ograniczenie przestojów i szybsze wykończenie wnętrz. Okazuje się to możliwe dzięki zastosowaniu gruntowania produktami, które wykazują wysoką zdolność penetracji podłoża. Mają za zadanie zabezpieczać tynkowaną powierzchnię przed nasiąkaniem wodą, co skraca czas sezonowania.

Gruntowanie należy zaplanować na co najmniej 6 godzin przed właściwym tynkowaniem. Tyle czasu powinno wystarczyć, aby zabezpieczyć powierzchnię i przygotować ją do dalszych prac remontowych. Produkt rozcieńcza się z wodą i nakłada na ściany do całkowitego pokrycia. Po zakończeniu można sprawdzić poprawność gruntowania, wykonując prosty test. Po spryskaniu powierzchni wodą powinny powstać na niej krople. Jeśli są one wchłaniane przez ścianę zbyt szybko, oznacza to, że gruntowanie jest zbyt słabe.

Czym jest regulacja zawilgocenia muru?

Zawilgocone ściany to duży problem zarówno w przypadku murów w starym, jak i w nowym budownictwie. Tradycyjne tynki wapienne o strukturze drobnoporowatej wykazują właściwości systemu drenującego. Dzięki dużej kapilarności ściągają wodę z muru, odprowadzając ją na powierzchnię i jednocześnie niwelując ryzyko zawilgocenia muru. Ich wysoka przepuszczalność i zdolność absorpcji zabezpiecza pokryte powierzchnie przed rozwojem grzybów, pleśni i bakterii. Okazuje się jednak, że mimo wymienionych zalet układanie tynków wapiennych na zawilgoconych murach nie jest najlepszym pomysłem. W sytuacji, gdy wraz z wilgocią transportowane są rozpuszczone sole krystalizujące się na powierzchni, miękki tynk wapienny może nie wytrzymać takiego obciążenia.

Odpowiedzią producentów chemii budowlanej na potrzeby rynku są tynki renowacyjne i tynki regulujące wilgotność. Stanowią one skuteczne i długotrwałe zabezpieczenie ścian przed dalszą degradacją murów. Oba systemy mają pewne ograniczenia, o których warto pamiętać.

Tynk renowacyjny powinien mieć warunki do możliwie szybkiego wyschnięcia, aby rozwinęły się w nim jego hydrofobowe właściwości. Z kolei przy aplikacji tynków regulujących zawilgocenie niezbędne okazuje się zbadanie właściwości techniczno-wilgotnościowych w połączeniu ze specyfiką istniejącego muru.

Czego unikać podczas wysychania tynków?

Intensywne wietrzenie, zbyt gwałtowne suszenie, nadmiernie wysoka temperatura – te czynniki mogą spowodować wystąpienie dużych naprężeń i skurczy w materiale. Skutkuje to najczęściej pękaniem wysuszonego już tynku oraz powstawaniem rys na jego powierzchni. Aby tego uniknąć warto, przeprowadzać prace w sprzyjających warunkach pogodowych.

Roboty tynkarskie najlepiej wykonywać wiosną lub jesienią, gdy temperatura powietrza wynosi od 15 do 20°C. W wyższej temperaturze woda zbyt szybko odparuje z zaprawy, czego skutkiem będzie jej zbyt mała wilgotność do chemicznego wiązania spoiwa. Wykonując prace w niekorzystnych warunkach najlepiej wykorzystać tynki z zaprawy gipsowej i gipsowo-wapiennej. W takim przypadku wiązanie gipsu bez stosowania opóźniaczy następuje bardzo szybko – po około 5–10 minutach.

Podczas wysychania tynków bardzo istotna jest odpowiednia wentylacja pomieszczenia. Dzięki temu możliwe jest wydajne odprowadzanie wilgoci z wnętrza materiału. Jednocześnie trzeba zadbać, by osuszana powierzchnia wysychała równomiernie i stopniowo. Nadmierne przyspieszanie tego procesu może mieć negatywny wpływ na kondycje tynku.

Dodatkowo należy pamiętać, że tynki świeże trzeba chronić przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych. Nadają się do tego specjalne zasłony, np. maty trzcinowe lub folie polietylenowe. Można również skrapiać ściany wodą. Zaleca się także zabezpieczanie schnącego tynku przed wpływem silnych opadów deszczu.